Αμερικανός οδοντίατρος, πρωτοπόρος στην εφαρμογή της αναισθησίας στην Οδοντιατρική.

Ο Χόρας Γουέλς (Horace Wells) γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1815 στο Χάρτφορντ της πολιτείας Βερμόντ. Σπούδασε οδοντιατρική στη Βοστώνη και στη συνέχεια άνοιξε οδοντιατρείο στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, μαζί με τον μαθητή του Γουίλιαμ Μόρτον (1819-1868), έναν άλλο από τους πρωτοπόρους της αναισθητικής στην οδοντιατρική.

Στα τέλη του 1844, ο Γουέλς, καθώς παρακολουθούσε ένα νούμερο σ’ ένα τσίρκο, παρατήρησε τις αναλγητικές ιδιότητες του υποξειδίου του αζώτου, γνωστού και ως “ιλαρού αερίου” και σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει για να κάνει ανώδυνες επεμβάσεις στους πελάτες του. Πειραματίστηκε πρώτα πάνω στον εαυτό με καλά αποτελέσματα, όταν χρειάστηκε να βγάλει ένα χαλασμένο δόντι. Την εξαγωγή έκανε ο συνάδελφός του Τζον Ριγκς. Στη συνέχεια άρχισε να εφαρμόζει τη μέθοδό του στους ασθενείς του και σύντομα η φήμη του ξεπέρασε τα στενά όρια του Χάρτφορντ. Ο ίδιος δεν θέλησε να κατοχυρώσει την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, επειδή πίστευε ότι «η ανακούφιση από τον πόνο πρέπει να είναι ελεύθερη, όπως ο αέρας».

Το 1845 κλήθηκε στη Βοστώνη από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης (το Νοσοκομείο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ) να επιδείξει τη μέθοδό του ενώπιον καθηγητών και φοιτητών. Όμως, για κακή του τύχη, το υποξείδιο του αζώτου δεν επέδρασε στον ασθενή του, ο οποίος άρχισε να κραυγάζει από τους δυνατούς πόνους. Οι φοιτητές άρχισαν το ξεφωνητό και αυτός αποχώρησε γελοιοποιημένος από την αίθουσα, βγάζοντας άναρθρες κουβέντες.

Η απαξίωση ήταν άμεση από το ιατρικό σώμα, ώστε αναγκάσθηκε να κλείσει το οδοντιατρείο του και να αλλάξει επάγγελμα. Έγινε περιοδεύων πωλητής οικιακών ειδών για τα επόμενα δύο χρόνια. Μετά την επιτυχημένη επίδειξη αναισθησίας με αιθέρα από τον παλαιό συνεταίρο και μαθητή του Γουίλιαμ Μόρτον (16 Οκτωβρίου 1846), αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον του για τις αναισθητικές μεθόδους στην οδοντιατρική.

Άρχισε να αυτοπειραματίζεται με υποξείδιο του αζώτου, αιθέρα, χλωροφόρμιο και άλλες χημικές ουσίες, για να διαπιστώσει συγκριτικά τις αναισθητικές τους ιδιότητες. Από τις συχνές εισπνοές χημικών ατμών και τον εθισμό στο χλωροφόρμιο, η διανοητική κατάστασή του άρχισε να διαταράσσεται. Τις πρώτες μέρες του 1848 πέταξε θειικό οξύ σε δύο διερχόμενες πόρνες, συνελήφθη και προφυλακίστηκε στη διαβόητη φυλακή του Μανχάταν.

Πάσχοντας από στερητικό σύνδρομο, παρακάλεσε τους δεσμοφύλακές του να τον συνοδεύσουν μέχρι το σπίτι του για να πάρει τα ξυριστικά του είδη. Διέφυγε για λίγο της προσοχής τους και μ’ ένα μεγάλο ξυράφι έκοψε την αορτή του ποδιού του, αφού πρώτα πήρε μια γερή δόση χλωροφόρμιου για να μην πονέσει. Άφησε σχεδόν αμέσως την τελευταία του πνοή, σε ηλικία μόλις 33 ετών, στις 24 Ιανουαρίου 1848.

Η αναγνώριση για τον Χόρας Γουέλς ήλθε αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του. Το 1864 ο Αμερικανικός Οδοντιατρικός Σύλλογος τον ανακήρυξε πρωτοπόρο της σύγχρονης αναισθησίας, για να ακολουθήσουν ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος και η Γαλλική Ιατρική Εταιρεία.
Πηγή

Τα συναισθήματα των παιδιών είναι κατά κύριο λόγο θετικά όταν χάνουν το πρώτο τους δόντι, σύμφωνα με μια νέα έρευνα που διεξήχθη στην Ελβετία.

Όταν το πρώτο δόντι πέφτει… Πώς αισθάνονται τα παιδιά;
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο International Journal of Paediatric Dentistry αποκαλύπτει, επίσης, ότι οι προηγούμενες επισκέψεις στον οδοντίατρο, το γονικό υπόβαθρο καθώς και το επίπεδο εκπαίδευσης επηρεάζουν τον τρόπο που τα παιδιά βιώνουν την απώλεια του πρώτου δοντιού τους.

Τα παιδιά, γενικά, χάνουν το πρώτο τους δόντι όταν είναι περίπου έξι χρονών. Το νεογιλό δόντι χαλαρώνει και τελικά πέφτει, αφήνοντας ένα κενό, το οποίο στη συνέχεια γεμίζει από το μόνιμο δόντι που ανατέλλει στη θέση του. Αυτή η σταδιακή διαδικασία είναι πιθανώς μια από τις πρώτες βιολογικές αλλαγές στο σώμα των παιδιών, την οποία βιώνουν συνειδητά. Τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή τη στιγμή ποικίλλουν: από τη μία πλευρά, το παιδί αισθάνεται χαρά καθώς ξεκινά σιγά-σιγά να μπαίνει στον κόσμο των “μεγάλων” και από την άλλη φόβο, καθώς χάνει ένα μέρος του σώματός του.

Οι επιστήμονες εξέτασαν γονείς παιδιών που είχαν ήδη χάσει τουλάχιστον ένα από τα νεογιλά δόντια τους. Από τις 1.300 απαντήσεις, περίπου το 80% των γονέων ανέφεραν θετικά συναισθήματα, ενώ μόνο το 20% ανέφεραν αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό υποστηρίζεται από το γεγονός ότι τα παιδιά βιώνουν τη χαλάρωση του δοντιού τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν το δόντι τελικά πέσει. Όσο μεγαλύτερη είναι η προετοιμασία και ο χρόνος αναμονής, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανακούφιση και η υπερηφάνεια όταν τελικά πέφτει το δόντι.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν, επίσης, ότι οι προηγούμενες επισκέψεις στον οδοντίατρο διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στα συναισθήματα των παιδιών. Τα παιδιά, των οποίων οι προηγούμενες επισκέψεις σχετίζονταν με τερηδόνα και σφραγίσματα και συνεπώς ίσως με ντροπή ή ενοχή, ένιωσαν πιο δυσάρεστα στην απώλεια του πρώτου τους δοντιού.

Επιπλέον, η μελέτη διαπίστωσε ότι οι κοινωνικοδημογραφικοί παράγοντες σχετίζονται με τα συναισθήματα των παιδιών. Για παράδειγμα, τα παιδιά είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν θετικά συναισθήματα όπως υπερηφάνεια ή χαρά, αν οι γονείς είχαν υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης και προέρχονταν από μη δυτικές χώρες.

Πηγή: bitemagazine.com

Gothenburg, Σουηδία: Η έρευνα που διεξήχθη από την Ακαδημία Sahlgrenska διαπίστωσε ότι τα παιδιά με σοβαρό προγναθισμό έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας στις διαδικασίες προσαρμογής όταν τα δόντια τους διορθώνονται σε νεαρή ηλικία.

Εστιάζοντας στα παιδιά ηλικίας μεταξύ 7 και 14 ετών, των οποίων τα χείλη δεν κάλυπταν τα δόντια τους, ο στόχος της έρευνας ήταν να διερευνηθούν και να περιγραφούν οι εμπειρίες από τη θεραπεία στην προ-εφηβική ηλικία, να συγκριθούν οι κοινωνικές συνθήκες, να αποδειχθεί η κλινική αποτελεσματικότητα και λειτουργικότητα και να αξιολογηθεί το κόστος μείωσης του σοβαρού προγναθισμού με αφαιρούμενα μηχανήματα.

Ο προγναθισμος αντιμετωπιζεται καλυτερα σε νεαρή ηλικία
“Το πώς ένας άνθρωπος βιώνει τον προγναθισμό είναι προσωπική υπόθεση“, δήλωσε η Emina Čirgić, μεταδιδακτορική ερευνήτρια στην οδοντολογία και ανώτερη ορθοδοντική σύμβουλος στην Εθνική Οδοντιατρική Υπηρεσία στο Γκέτεμποργκ. “Κάποιοι ντρέπονταν και δεν ήθελαν να πούν σε κανέναν ότι φορούσαν μια συσκευή – μόνο ο καλύτερος φίλος τους ήξερε. Άλλοι την πήραν αμέσως μαζί τους στο σχολείο και την έδειξαν ως τρόπαιο. “

Για τα μικρότερα παιδιά με λεγόμενη ανάμεικτη οδοντοφυΐα (τόσο νεογιλά όσο και μόνιμα δόντια στο στόμα τους) η αφαιρούμενη συσκευή είναι μια λύση. Μια αφαιρούμενη συσκευή προσαρμόζει την άνω και την κάτω γνάθο μεταξύ τους, καθιστά δύσκολη την ομιλία και χρησιμοποιείται κυρίως τη νύχτα. Η εναλλακτική λύση είναι να περιμένει ο ασθενής μέχρι να ανατείλουν όλα τα μόνιμα δόντια και ύστερα να διορθώσει τον προγναθισμό με σταθερά σιδεράκια. Ωστόσο σε αυτήν την περίπτωση, τα προεξέχοντα δόντια παραμένουν απροστάτευτα κατά τη διάρκεια πολλών ετών.

“Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να πείτε στους γονείς και τα παιδιά ότι αν δεν διορθωθεί ο προγναθισμός υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούν τα δόντια τους για μια ζωή,” δήλωσε η Čirgić.

Πηγή: http://www.dental-tribune.com/articles/news/europe/35637_server_overjet_better_treated_from_an_early_age_.html