Τα σπασμένα, αποχρωματισμένα ή τερηδονισμένα δόντια μπορεί να έχουν σοβαρές επιπτώσεις τόσο στην αυτοεκτίμησή όσο και στη γενική σας υγεία. Εάν μείνουν χωρίς θεραπεία, αυτά τα μικρά οδοντικά θέματα μπορούν γρήγορα να κλιμακωθούν σε σοβαρά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας δοντιών και της βλάβης των νεύρων.

Ανθρώπινα Δόντια: Μια εκπληκτική εξέλιξη!
Ένα μη υγιές στόμα, ειδικά εάν υπάρχει ασθένεια των ούλων, μπορεί ακόμη και να αυξήσει τον κίνδυνο σοβαρών προβλημάτων υγείας όπως το εγκεφαλικό επεισόδιο, η καρδιακή νόσος, ο διαβήτης και ο πρόωρος τοκετός. Γι ‘αυτούς τους λόγους, συνιστάται ιδιαίτερα η επίσκεψη στον οδοντίατρό σας, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο.

Σε μόλις 30 χρόνια η οδοντιατρική έχει αλλάξει τελείως. Δεν έχουν αλλάξει μόνο τα προϊόντα, οι υπηρεσίες και ο εξοπλισμός, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο παρέχεται η οδοντιατρική περίθαλψη.

Υπήρξε μια ριζική μεταστροφή από την θεραπεία στην πρόληψη, με την τρέχουσα οδοντιατρική να στοχεύει στην πρόληψη των προβλημάτων και των ασθενειών των δοντιών προτού εμφανιστούν, αντί να τα θεραπεύσει αργότερα. Για να γίνει κατανοητή η μετατόπιση στην οδοντιατρική βιομηχανία, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς άλλαξε το ανθρώπινο σώμα με τα χρόνια, με ιδιαίτερη έμφαση στο ανθρώπινο στόμα.

Τα δόντια και η εξέλιξη του ανθρώπου
Τα ανθρώπινα δόντια έχουν αλλάξει σημαντικά τόσο όσον αφορά στη λειτουργία όσο και στην εμφάνιση τους προκειμένου να φθάσουν στην τρέχουσα μορφή που έχουν σήμερα. Κατά την εξέταση των δοντιών στα αρχαία χρόνια παρατηρήθηκαν ξεχωριστές αλλαγές. Τα απολιθώματα δοντιών τείνουν να παραμένουν εξαιρετικά καλά διατηρημένα, επιτρέποντας στους ερευνητές να έχουν μια σαφή εικόνα των οδοντικών δομών μέσα στους αιώνες.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν μικρότερες γνάθους και δόντια σε σύγκριση με εκείνους που ζούσαν πριν από 25.000 χρόνια. Ειδικά, οι κυνόδοντες ήταν πολύ μεγαλύτεροι από ότι είναι τώρα. Μια άλλη αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των δοντιών του παρελθόντος και των δοντιών του σήμερα είναι τα μοτίβα τερηδόνας.

Τα δόντια που βρέθηκαν από τους αρχαιολόγους πολύ συχνά εμφανίζουν πολύ βαθιά τερηδόνα, που πολλές φορές φτάνει ως τις ρίζες.

Η Προέλευση της Οδοντικής Νόσου
Εξετάζοντας την εξέλιξη των ανθρώπινων δοντιών, οι ερευνητές εξέτασαν επίσης την προέλευση της οδοντικής νόσου μελετώντας τα ίχνη DNA που συλλέχθηκαν από τα απολιθώματα των δοντιών.

Παρουσιάστηκε μια μεγάλη αλλαγή στο βακτηριακό DNA, η οποία θεωρείται ότι εν μέρει οφείλεται στην ανάπτυξη της αγροτικής καλλιέργειας, η οποία οδήγησε σε καλύτερη επεξεργασία της τροφής από ό, τι συνέβαινε κατά την περίοδο του κυνηγιού. Με την αυξημένη κατανάλωση κριθαριού και σιταριού η ασθένεια των ούλων όπως και η τερηδόνα των δοντιών παρουσίασαν άνοδο λόγω της αυξημένης επιθυμίας για ζάχαρη.

Τι γίνεται με τους φρονιμίτες;
Οι ανθρώπινοι φρονιμίτες υπέστησαν, επίσης, ουσιαστικές αλλαγές με την πάροδο του χρόνου. Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χώρο στις γνάθους για να φιλοξενήσουν τους 4 φρονιμίτες που συνήθως ανατέλλουν κατά τη διάρκεια της πρώιμης ενηλικίωσης, προκαλώντας, σε πολλές περιπτώσεις, δυσφορία στο στόμα.

Υπάρχουν πολλές υποθέσεις για αυτήν την έλλειψη χώρου, όπως οι αλλαγές των συνθηκών διαβίωσης και διατροφής. Πιστεύεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι χρειάζονταν τους φρονιμίτες για τη διατροφή τους, η οποία αποτελούνταν κυρίως από χοντρό κρέας, ρίζες και ξηρούς καρπούς.

Είτε είμαστε ευχαριστημένοι με την κατάσταση των δοντιών μας είτε όχι, η αλήθεια είναι ότι έχουμε την κληρονομιά της εξέλιξής μας στα στόματά μας.

Φροντίστε, λοιπόν, τα δόντια σας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί το χαμόγελο που βλέπετε στον καθρέφτη αξίζει πολύ αυτήν την προσπάθεια.

Πηγή: http://www.dentalnews.com/

Ο καθηγητής Dr.Dr.Dr.Dr.h.c. Emeka Nkenke στη συνέντευξη που έδωσε στο DentalAlert στα πλαίσια του HAOMS 2019 εξηγεί τα πάντα για τα κοντά εμφυτεύματα.

Ο κύριος Emeka Nkenke εξηγεί ότι, παραδοσιακά στην εμφυτευματολογική οδοντιατρική, ένα εμφύτευμα θεωρείται κανονικό όταν έχει μήκος τουλάχιστον 10mm. Ωστόσο, πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες, μερικά από τα εμφυτεύματα που τοποθετήθηκαν σε ασθενείς είχαν μήκος μόνο 6 ή 8mm. Σήμερα, το μήκος των λεγόμενων κοντών εμφυτευμάτων (short implants) έχει μειωθεί στα 4mm, γεγονός το οποίο έχει αποδειχθεί εξαιρετικά βολικό.

“Η τοποθέτηση εμφυτευμάτων σημαίνει επέμβαση, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχει άγχος, πόνος και πιθανότατα οίδημα ή άλλες επιπλοκές κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης. Ως εκ τούτου, σε μια περισσότερο πολύπλοκη επέμβαση ο κίνδυνος να εμφανιστεί κάποιο από αυτά αυξάνεται. Οπότε, τα κοντά εμφυτεύματα, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες ενδείξεις, είναι πολύ βοηθητικά γιατί μειώνουν τόσο αυτόν τον κίνδυνο όσο και το κόστος σε χρήματα και χρόνο,” τόνισε ο ίδιος.

Αυτή η μέθοδος περιλαμβάνει λιγότερη δυσφορία για τον ασθενή καθώς υπάρχουν περιπτώσεις που ο κλινικός γιατρός τοποθετεί ένα κοντό εμφύτευμα, προλαμβάνοντας έτσι την απώλεια οστού.

“Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν μας ότι, όταν ένας ασθενής χάνει ένα δόντι δεν χάνεται μόνο το δόντι αλλά και το οστό που το περιβάλλει, με αποτέλεσμα την ελάττωση του ύψους και του πλάτους της γνάθου. Επιπλέον, σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνεται να τοποθετηθεί ένα κανονικό εμφύτευμα χωρίς πρώτα να ανακτηθεί ένα μέρος του οστού που έχει χαθεί,” είπε ο κύριος Nkenke.

Τέλος, τόνισε τη σημασία των ετήσιων συνεδρίων όπως το HAOMS, δηλώνοντας ότι το επιστημονικό πρόγραμμα HAOMS κάλυπτε εκτενώς όλους τους τομείς της Εμφυτευματολογίας και της Στοματικής Χειρουργικής.

Σε μια νέα μελέτη, οι ερευνητές προτείνουν για πρώτη φορά ότι το βακτήριο Porphyromonas gingivalis που είναι υπεύθυνο για την ασθένεια των ούλων, θα μπορούσε να είναι ένας παράγοντας κινδύνου για τον καρκίνο στον οισοφάγο. Οι ερευνητές, από το Πανεπιστήμιο του Louisville και το Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας Henan στο Luoyang της Κίνας, αναφέρουν τα ευρήματά τους στο περιοδικό Infectious Agents and Cancer.

Σύμφωνα με τα Κέντρo Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, κάθε χρόνο, περίπου 15.000 άνθρωποι στις Η.Π.Α. διαγιγνώσκονται με καρκίνο στον οισοφάγο – έναν καρκίνο που ξεκινά στον οισοφάγο, τον μυϊκό σωλήνα που κινείται το φαγητό από το λαιμό στο στομάχι.

Ο οισοφάγος αποτελείται από δύο είδη κυττάρων. και γι’αυτό υπάρχουν δύο είδη καρκίνων του οισοφάγου: το οισοφαγικό αδενοκαρκίνωμα, και το οισοφαγικό ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα(ESCC). Το ESCC είναι πιο συχνό στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Γνωστοί παράγοντες κινδύνου για τον καρκίνο του οισοφάγου περιλαμβάνουν την έκθεση σε χημικές ουσίες, τη διατροφή, την κληρονομικότητα και την ηλικία – όλους τους παράγοντες που είναι ήδη κοινοί και σε πολλές άλλες μορφές καρκίνου. Ο καρκίνος είναι δύσκολο να διαγνωστεί στα αρχικά στάδια. Για πολλούς ασθενείς, ο καρκίνος αναπτύσσεται ταχέως μετά τη διάγνωση, και η πρόγνωση δεν είναι καλή.

Για τη μελέτη τους, η ομάδα δοκίμασε ιστό από 100 ασθενείς με ESCC και 30 ασθενείς που δεν έπασχαν από τη νόσο. Εξέτασαν δείγματα τριών τύπων οισοφαγικού ιστού: καρκινικό ιστό, μη-καρκινικό ιστό δίπλα σε καρκινικό ιστό, και φυσιολογικό ιστό.

Το βακτήριο Porphyromonas gingivalis ήταν παρόν στο 61% των δειγμάτων καρκινικού ιστού, και μόνο στο 12% των γειτονικών ιστών. Στους φυσιολογικούς ιστούς, το βακτήριο δεν βρέθηκε.

Ένας από τους ερευνητές, ο Huizhi Wang, βοηθός καθηγητής της Στοματολογικής Ανοσολογίας και Λοιμωδών Νοσημάτων της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Louisville, δηλώνει:

“Αυτά τα ευρήματα παρέχουν την πρώτη άμεση απόδειξη ότι η μόλυνση από το βακτήριο Porphyromonas gingivalis θα μπορούσε να είναι ένας νέος παράγοντας κινδύνου για το ESCC, και μπορεί επίσης να χρησιμεύσει ως προγνωστικός βιοδείκτης για αυτόν τον τύπο καρκίνου.”

Ο ίδιος σημειώνει ότι αν τα ευρήματα αυτά επιβεβαιωθούν, τότε αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η εξάλειψη ενός κοινού στοματικού βακτηρίου θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση του σημαντικού αριθμού των ανθρώπων που αναπτύσσουν ESCC.

Για την ανίχνευση του P. gingivalis στα δείγματα των ιστών, οι ερευνητές μέτρησαν την έκφραση της lysine-gingipain, ένα μοναδικό ένζυμο για το βακτήριο. Αναζήτησαν, επίσης, ίχνη DNA του βακτηριακού κυττάρου. Βρήκαν ότι τα επίπεδα τόσο του ενζύμου όσο και του βακτηριακού DNA ήταν σημαντικά υψηλότερα στον καρκινικό ιστό απ’ότι στον περιβάλλοντα ιστό ή τον φυσιολογικό ιστό των ασθενών με ESCC. Η ομάδα διαπίστωσε ότι τα επίπεδα μέτρησης του P. gingivalis ήταν σύμφωνα με τα επίπεδα άλλων μετρήσεων, όπως της έκτασης της διαφοροποίησης των καρκινικών κυττάρων, της μετάστασης (έκταση της εξάπλωσης) και του συνολικού ποσοστού επιβίωσης.

Ο καθηγητής Wang προσφέρει δύο πιθανές εξηγήσεις: Είτε τα κύτταρα ESCC είναι μία «προτιμώμενη θέση» για το βακτήριο ώστε να ευδοκιμήσει, ή η μόλυνση από το βακτήριο κάπως επιταχύνει την ανάπτυξη του καρκίνου. Αν η λύση είναι η πρώτη περίπτωση, τότε τα απλά αντιβιοτικά θα μπορούσε να είναι ο δρόμος προς τη θεραπεία. Μια άλλη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι η χρήση της γενετικής τεχνολογίας για τη στόχευση του βακτηρίου και τελικά την εξάλειψη των καρκινικών κυττάρων.

Ο καθηγητής Wang λέει αν οι επικείμενες έρευνες αποδείξουν πως το P. gingivalis προκαλεί ESCC, τότε η επίπτωση θα είναι τεράστια, και:

“Αυτό θα υποδείκνυε πως η βελτίωση της στοματικής υγιεινής μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ESCC.”
Πηγή: www.medicalnews.com