Κανένα ζώο στη φύση δεν έχει τα οδοντιατρικά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι μια ανωμαλία που πρωτοεμφανίστηκε με την εφεύρεση της γεωργίας πριν από περίπου 12.000 χρόνια, επιβεβαιώνει νέα μελέτη. Η μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική επιθεώρηση «PLoS ONE», εξετάζει τις σιαγόνες από 292 σκελετούς, ηλικίας 6 έως 28 χιλιάδων ετών, που προήλθαν από τη Μέση Ανατολή και τη Ευρώπη.
Η μελέτη
«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι οι πληθυσμοί κυνηγών-τροφοσυλλεκτών έχουν μια σχεδόν “τέλεια αρμονία” ανάμεσα στα δόντια και την κάτω σιαγόνα» αναφέρει ο καθηγητής Ρον Πινάσι του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Δουβλίνου, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης. «Η αρμονία αυτή όμως αρχίζει να ξεθωριάζει όταν εξετάσει κανείς τις κάτω σιαγόνες και τα δόντια των πρώτων γεωργών».
Ο λόγος αυτής της μεταβολής είναι ότι οι κυνηγοί έπρεπε να μασούν σκληρές τροφές όπως οι ωμοί καρποί και το κρέας, ενώ το διατροφολόγιο των γεωργών, όπως και των σημερινών ανθρώπων, βασίζεται σε μαγειρεμένα, μαλακά τρόφιμα όπως τα σιτηρά και τα όσπρια. Άρα οι τροφές των γεωργών χρειάζονταν λιγότερη μάσηση κάτι που περιόρισε την ανάπτυξη της σιαγόνας αλλά όχι το μέγεθος των δοντιών και έτσι τα δόντια αναπτύσσονταν πλέον πιο συνωστισμένα και στραβά. Το ότι τα δόντια είναι πλέον πιο κοντά το ένα στο άλλο αυξήθηκε ο κίνδυνος τερηδόνας και ουλίτιδα.
Σήμερα, οι συνωστισμένες σιαγόνες και τα ορθοδοντικά προβλήματα πλήττουν έναν στους πέντε ανθρώπους στις σύγχρονες κοινωνίες.
Θεωρητικά, όμως, τα δόντια μας θα ήταν αρμονικά όπως των προγόνων μας αν μασούσαμε περισσότερο από μικροί.
Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Η νικοτινική στοματίτιδα είναι νόσος που εμφανίζεται στους μανιώδεις καπνιστές και οφείλεται συνήθως στην θερμότητα που αναπτύσσεται στο στόμα και  στην δράση των χημικών προϊόντων διάσπασης του καπνού.
Στην αρχή της νόσου εμφανίζεται μια ερυθρότητα στην υπερώα και μετά μικρά στρογγυλά εξογκώματα, κόκκινα στο κέντρο, που περιβάλλονται από μια λευκή περιοχή. Στο πέρασμα του χρόνου αυτές οι περιοχές ενώνονται και μοιάζουν με λευκές πλάκες. Ο ασθενής δεν έχει ιδιαίτερα συμπτώματα, εκτός ίσως από κάποια αίσθηση καψίματος στην υπερώα.

Οι προαναφερθείσες αλλοιώσεις που προκαλεί η νικοτινική στοματίτιδα είναι οπτικά ορατές και στον ασθενή αλλά ιδιαίτερα στον γιατρό που διαγνώσει την νόσο. Το πρώτο βήμα θεραπείας είναι η αποκοπή από το κάπνισμα. Ύστερα αναλόγως το στάδιο της νόσου θα δοθεί κάποια θεραπεία από τον ιατρό ή θα προχωρήσει σε χειρουργική αφαίρεση των αλλοιώσεων.
Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Ο οδοντιατρικός φόβος αναφέρεται από έναν στους δύο ενήλικες, ενώ ένα ποσοστό 5% αντιμετωπίζει οδοντιατρική φοβία που είναι μια ελαφρώς πιο έντονη  κατάσταση. Οδοντιατρικό φόβο αντιμετωπίζουν και τα παιδιά, τα οποία όμως επηρεάζονται πολύ από το άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον, που σημαίνει ότι αν κάποιος γονιός φοβάται πολύ και το εκφράζει μπροστά στο παιδί, είναι πάρα πολύ πιθανό να το εκφράσει και το παιδί.
Η βασική αιτία είναι ψυχολογική γιατί είναι μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος την ώρα των οδοντιατρικών εργασιών δεν έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Το αίσθημα του φόβο ενισχύεται όταν έχει αντιμετωπίσει μια δυσάρεστη εμπειρία σε οδοντίατρο, είτε από άποψη συμπεριφοράς του οδοντιάτρου είτε από άποψη πόνου.
Μια πρώτη προσπάθεια αντιμετώπισης του οδοντιατρικού φόβου είναι να επικοινωνήσει ο ασθενής τον φόβο του στον οδοντίατρο πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε οδοντιατρική εργασία. Θα πρέπει να του εξηγήσει τι και γιατί φοβάται. Ο οδοντίατρος πρέπει να είναι γνώστης αυτής της κατάστασης εκ των προτέρων για να αντιμετωπίσει ανάλογα τον ασθενή. Όχι γιατί ο ασθενής έχει κάποιου είδους αναπηρία φυσικά, αλλά γιατί χρειάζεται μια επαφή που πιθανόν να μην είχε προηγουμένως ώστε να νιώσει άνετα με την οδοντιατρική φροντίδα.
Ο οδοντίατρος από την άλλη, θα πρέπει πρώτα από όλα, και σε κάθε νέο ασθενή, να λαμβάνει πλήρες ιστορικό και μέσω των ερωτήσεων να μπορεί να ανιχνεύσει και ο ίδιος πιθανό οδοντιατρικό φόβο, καθώς ο ασθενής μπορεί να ντρέπεται να το εκφράσει.
Υπάρχει σχετική εκπαίδευση για τους οδοντιάτρους, όπου αφού έχουν εντοπίσει τον φόβο και τις ρίζες του προσεγγίζουν κατάλληλα τον ασθενή ώστε να νιώσει άνετα και εμπιστοσύνη. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος που ακολουθούν οι οδοντίατροι είναι η λεγόμενη “εξηγώ-δείχνω-κάνω” (tell-show-do), όπου ο οδοντίατρος εξηγεί ακριβώς την οδοντιατρική εργασία/θεραπεία που θα ακολουθήσει, θα δείξει πώς και με τι θα γίνει αυτό και τέλος γίνεται πράξη ότι ειπώθηκε. Καθ’ όλη την διάρκεια της επίσκεψης ο οδοντίατρος πρέπει να επικοινωνεί με τον ασθενή και να σιγουρεύεται αν ο ασθενής είναι άνετα, αν χρειάζεται κάτι ή αν θέλει ένα μικρό διάλειμμα για να “ανασυγκροτηθεί” (κάτι που βοηθάει εξαιρετικά τον ασθενή που φοβάται).
Για τις περιπτώσει που ο φόβος έχει μετατραπεί σε φοβία, πιθανόν να χρειάζεται μια επιπλέον ψυχολογική αντιμετώπιση. Μελέτες έχουν δείξει επίσης ότι ο οδοντιατρικός φόβος και συγκεκριμένα η ναυτία που προκαλείται αντιμετωπίζεται και εναλλακτικά, με βελονισμό.
Διαβάστε περισσότερα εδώ και εδώ.